Argentijns president Macri heeft een lastige erfenis voor zijn kiezen gekregen van zijn voorganger Cristina Kirchner. Het stuurloze land ging gebukt onder hoge inflatie en economische tegenwind; het Argentijnse bureau van de statistiek publiceerde inflatiecijfers, maar iedereen wist hoe vals die waren. Argentijns staatspapier was niet aan de straatstenen kwijt te raken. Maar Macri ging vlot van start. Hij voerde enkele broodnodige hervormingen door, waaronder een monetaire hervorming (een einde van de overheidscontrole over de valutakoers). Het resultaat was dat Argentinië uiteindelijk 100-jaar papier kon uitgeven tegen relatief gunstige voorwaarden.

Uiteraard leed dit optimisme – en de dollarzwakte – tot één ding: meer Argentijnse dollarschuld. Zowel de Argentijnse overheid als het bankwezen en bedrijfsleven gaven meer schulden uit in dollars. De kapitaalmarkt ontving de ietwat hogere rente met open armen: vraag genoeg om Argentijnse schuld te financieren, zolang het maar in dollars was. Macri zelf is bijvoorbeeld direct verantwoordelijk voor de uitgifte van liefst $100 miljard in dollar-gedenomineerde staatsschuld. Het feit dat Macri het begrotingstekort niet heeft kunnen terugbrengen is in dit opzicht ook niet gunstig geweest.

Macri´s optimistische plannen hebben recentelijk flinke deuken opgelopen. Door de hogere rente in de Verenigde Staten, begon Argentijns kapitaal in noordelijke richting te vertrekken. De Argentijnse peso verloor inmiddels een kwart van haar waarde. Dit heeft uiteraard flinke negatieve consequenties voor de Argentijnen: de uitstaande dollarschuld in peso’s is ineens met een kwart toegenomen. Daar bovenop komt de rentelast: ook die is met ten minste een kwart gestegen in de lokale munt. Terwijl de peso in een vrije val is geraakt (de peso was de grote verliezer van het eerste kwartaal in 2018), werd de Argentijnse centrale bank gedwongen om de rente flink omhoog te schroeven. In amper een week tijd werd de rente van 27,25% naar 33,25% verhoogd. Ook werden er miljarden aan dollarreserves doorheen gebrand. Het mocht allemaal niet baten, want de peso lijkt onverminderd haar daling voort te zetten.

Ik heb al eerder geschreven over mijn verwachting dat de dollar zal versterken. Die verwachting heb ik nog steeds. De fundamenten voor een sterkere dollar bestonden al langere tijd, maar komen wellicht pas dit jaar naar het oppervlak. De Argentijnse peso is het eerste slachtoffer van de hernieuwde dollarsterkte. En mijn stelling is bovendien dat de Argentijnse peso een vingerwijzing is voor wat ons elders te wachten staat.

In dit opzicht is 2017 een tussenjaar geweest, een rustpauze. Daarentegen lijkt in 2018 de rekening gepresenteerd te worden. In eerste instantie lijken hogere rentes en een sterkere dollar slecht nieuws voor edelmetaalprijzen in het algemeen te zijn. En dat kan ook ditmaal kloppen. Wat het echter óók betekent, is dat de wereldeconomie een flinke klap staat te wachten. En dat zal op middellange termijn goed nieuws voor goud zijn.

De alom geroemde Elon Musk is ook zijn geduld aan het verliezen. Zijn Tesla-imperium staat op het punt om in elkaar te storten. Musk heeft elk jaar miljarden nodig uit de kapitaalmarkt: Tesla is allesbehalve winstgevend en heeft de miljarden hard nodig om de huidige productie en expansie te kunnen financieren. De kapitaalmarkt heeft, op z´n zachtst gezegd, op haar lauweren gerust de afgelopen jaren. Miljarden werden afgestaan aan Musk onder valse beloftes. Valse belofte na valse belofte, lijkt zelfs de o-zo (recentelijk) genereuze kapitaalmarkt wakker te worden. De “bond vigilantes” maken weer hun intrede. Om deze zelfde kapitaalmarkt vervolgens af te zeiken is daarom niet bepaald een slimme strategie.

Terwijl de rentes stijgen in de VS, begint het kredietfeest ineens een andere wending te nemen. Ineens worden kredietverstrekkers kritischer. En dat betekent slecht nieuws voor opkomende markten, met name die opkomende markten die in de “goede tijden” rekenden op goedkopere dollarleningen. Ook betekent het slecht nieuws voor Elon Musk en Tesla, evenals soortgelijke bedrijven die negatieve kasstromen moeten financieren met de directe assistentie van kapitaalmarkten.

Dat Elon Musk daarom niet bepaald in een goed humeur was deze week hebben we daarom ook zojuist kunnen verklaren. Er komt een einde aan het feest en dat einde zal niet bepaald fraai of pijnloos zijn.