De Italiaanse bankencrisis brak uit na de stresstests in de zomer van 2016 toen de Italiaanse bank Monte dei Paschi gered moest worden met een kapitaalinjectie van bijna 6,6 miljard euro. Eind juni vorig jaar was de crisis allesbehalve bezworen toen de Italiaanse overheid ook nog eens 17,2 miljard euro moest uittrekken om twee Venetiaanse banken overeind te houden, waarvan 5,2 miljard in de vorm van een directe kapitaalinjectie en 12 miljard in overheidsgaranties. Dit alles ondanks het feit dat

Veel is veranderd sinds de komst van “quantitative easing” (QE), de enorme opkoopprogramma´s van de grote centrale banken. De ECB is daar één van. Sinds de komst van deze programma’s zijn de balansen van centrale banken enorm gegroeid. Een van de problemen van QE is dat bankreserves niet langer schaars zijn. Voor de crisis gebruikten centrale banken uitgerekend het aanbod van bankreserves om de rente op deze reserves (naar boven of naar beneden) te manipuleren. Aangezien dit na QE niet

Ik schrijf veel over centrale banken, commerciële banken, de economische cyclus (recessiegevaar), waarderingen van andere financiële activa (voornamelijk beursaandelen) en rentevoeten. Uiteraard om goede reden. Al deze factoren zijn van groot belang om te snappen hoe de goudprijs het zal doen in de toekomst. En om maar gelijk antwoord op de vraag te geven: de goudprijs zal ongetwijfeld opnieuw onder de $1,200 per troy ounce duiken. We bevinden ons immers al meerdere jaren in een zijwaartse markt. En dat betekent dat de recente prijsrally´s op een luchtkasteel gebouwd zijn. Natuurlijk: de schuldenlast is ondraaglijk en de Fed heeft geen enkele exit-strategie (hetzelfde geldt voor de andere grote centrale banken). Een pijnloze uitweg uit de onmogelijke positie waarin centrale banken zich