Prijsstabiliteit. Dat is al decennialang hét streven van de centrale banken, zeker die in het Westen. Centrale bankiers kloppen zichzelf vaak op de borst dat ze daarin zijn geslaagd, zeker de laatste decennia. Dat zij dat stellen wil echter niet zeggen dat het ook waar is. Laten we, om de vraag of die borstklopperij terecht is te beantwoorden, inzoomen op de ervaringen in Nederland daarmee. 

Elke eerste vrijdag van de maand horen we uit de VS hoeveel nieuwe banen er bij zijn gekomen. Dat arbeidsmarktrapport is zeer belangrijk voor de markten omdat die zwaar weegt voor de Fed: de stelregel is dat bij een sterk arbeidsmarktrapport de kans op een renteverhoging stijgt en bij een zwak rapport afneemt.

Het banenrapport voor de maand mei was zeer slecht. Slechts 38.000 nieuwe banen waren er toen. Hoewel…deze maand bleek het juiste cijfer slechts 11.000 te zijn. Ter vergelijking:

In tegenstelling tot vele enquêtes hebben de Britten vorige week gestemd om de Europese Unie te verlaten. 52 Procent van diegenen die hun stem hebben uitgebracht, stemden voor een uittreding van het Verenigd Koninkrijk uit de EU. 

De onmiddellijke reactie op de markten was uiteraard eentje van paniek. De Britse aandelengraadmeters zakten met procenten tegelijk, aandelenkoersen van banken verloren 30 procent of meer, het Britse pond leverde circa 10 procent in ten opzichte van de dollar en iets minder tegenover de euro, de rente op de Duitse en de Nederlandse staatsobligaties daalde verder, de euro verzwakte tegenover de dollar, de Zwitserse frank steeg in waarde en de goudprijs spoot omhoog. Wat kunnen we uit dit alles opmaken?